Nacionalna ekološka mreža uspostavljena je u skladu sa Uredbom o ekološkoj mreži (“Službeni glasnik RS”,br. 102/2010) a u cilju očuvanja biološke i predeone raznovrsnosti, odnosno tipova staništa od posebnog značaja za očuvanje, obnavljanja i/ili unapređivanja narušenih staništa i očuvanja određenih vrsta.
Strategija očuvanja Panevropskog biološkog i predeonog diverziteta (PEBLDS) predviđa formiranje Panevropske ekološke mreže koja je sastavljena od nacionalnih ekoloških mreža. Ekološka mreža objedinjuje i područja koja su najznačajnija za ispunjenje naših međunarodnih obaveza sa aspekta zaštite prirode i životne sredine. Pojedina područja nacionalnih mreža od međunarodnog značaja, kao delovi međunarodnih ekoloških mreža (Emerald, Natura 2000), mogu da dobiju posebnu stručnu pomoć ili jaču zakonsku zaštitu.
Važnosti ekološke mreže Natura 2000 za prirodu Evrope:
– Površina Natura 2000 u Evropi (27 zemalja članica, podaci su bez Hrvatske): 26 000 zaštićenih poručja, 17,5% teritorije Evrope (veće od Nemačke, Poljske i Češke zajedno);
– Ukupne procenjene investicije potrebne za upravljanje mrežom: 5,8 milijardi evra godišnje (0.03 evra po EU građaninu dnevno);
– Koristi koje dolaze od Natura 2000: 200 do 300 milijardi evra godišnje (odgovara 1,7% do 2,5% evropskog BDP). Ova procena uključuje koristi od skladišćenja ugljenika, odvodnjavanje i prečišćavanje vode, prevencija ekoloških katastrofa, turizma i rekreacije itd;
– Posetioci: na Natura 2000 područjima godišnje se ostvari 1,2 do 2,2 milijardi “vizitorskih dana”, obezbeđujući koristi od rekreacije koje se procenjuju na 5-9 milijardi evra godišnje;
– Novac koji posetioci Natura 2000 područja troše ima direktan i indirektan ekonomski uticaj od oko 50-85 milijardi evra, od čega oko 8 miliona ide na plate zaposlenih;
– Trenutna finsijska podrška EU za Natura 2000 pokriva 10 do 20% potreba;
– 35% od ukupnih troškova za Natura 2000 su neophodni za poljoprivredu (veliki deo Natura 2000 područja su poljoprivredne površine i zarad očuvanja poljoprivrednicima se daju subvencije);
– Gubitak biodiverziteta i povezanih usluga ekosistema, između 2000. i 2050. godine mogao bi da “košta” oko 7% od BDP 2050. godine.
