Proces postepenog izumiranja jednih i nastajanje drugih vrsta predstavlja normalan evolutivni proces. Međutim, brzina izumiranja mnogih vrsta se poslednjih godina drastično ubrzala i stručnjaci veruju da se sada odvija najveći proces izumiranja vrsta od nestanka dinosaurusa pre 65 miliona godina. Različite procene stepena ugroženosti i brzine iščezavanja organskih vrsta dobijaju svakim danom sve dramatičnije razmere. Smatra se da broj vrsta koje nepovratno nestaju sa lica Zemlje iznosi oko 36.000 vrsta godišnje, odnosno oko 100 vrsta dnevno. Sa brojkom od oko 100 organskih vrsta koje izumru u toku jednog dana, stopa izumiranja postaje 1000 puta veća od normalne evolucione stope izumiranja. Naravno, ove procene uključuju sve poznate, ali i neotkrivene biljne i životinjske vrste kojih nije mali broj (tropske kišne šume, najveće morske dubine, visoke planine i sl.).
Nestanak pojedinih vrsta narušava ekosisteme, čini ih labilnijim i vodi polagano njihovoj razgradnji i sigurnom propadanju. Nepovratni gubitak biodiverziteta ima trajni uticaj na opstanak preostalih vrsta, uključujući tu i čoveka.
Činjenica je da čovek danas nizom svojih aktivnosti postaje glavni uzročnik nestanka i smanjenja broja mnogih biljnih i životinjskih vrsta. Među ugrožavajućim faktorima koji narušavaju biodiverzitet mogu se navesti gubitak stanista i loše raspolaganje zemljištem (uništavanje prirodnih staništa širenjem poljoprivrednih površina, intenzivna ispaša, paljenje primarne vegetacije, totalne seče šuma, pošumljavanje, hidromelioracioni radovi, urbanizacija i izgradnja infrastrukture), prekomerna eksploatacija vrsta (branje, lov, ribolov), ilegalna trgovina, introdukcija alohtonih vrsta, pojava invanzivnih vrsta i zagađenje vode, vazduha, zemljišta.
Sve promene koje dovode do smanjenja biološke raznovrsnosti, a koje su do danas evidentirane u svetu, izražene su, u većoj ili manjoj meri, i u našoj zemlji. Negativno delovanje sve se više pojačava i ubrzava, čak i u okviru zaštićenih delova prirode.
Godine 1992. u Rio de Žaneiru na “Samitu o Zemlji” usvojena je značajna deklaracija koja institucionalizuje koncept održivog (usklađenog) razvoja koji neće biti na štetu očuvanja biološke, geološke i predeone raznovrsnosti. Na konferenciji je doneta čuvena «Agenda 21» koja predstavlja program aktivnosti u 21. veku radi sprečavanja daljeg uništavanja životne sredine.Takođe, tada je doneta i Konvencija o biodiverzitetu koja je udarila temelje i promovisala biodiverzitet kao centralno pitanje u biološkom, socijalnom, ekonomskom i političkom smislu. Konvenciju o biodiverzitetu do sada je ratifikovalo preko 190 zemalja sveta, a među njima je i Srbija, koja je to učinila 2001. godine.
Ozbiljna upozorenja o sprečavanju rapidnog gubitka biodiverziteta u svetu neophodno je da prihvatimo kao jedan od najvažnijih zadataka u budućnosti, i shodno našim mogućnostima adekvatno participiramo u opštim naporima da sačuvamo biološku raznovrsnost.
Očito je da očuvanje biodiverziteta nema alternativu jer predstavlja nužnost i zbog toga ovo pitanje zaslužuje punu pažnju i podršku svih nas, a posebno onih koji odlučuju o strateškim razvojnim planovima i uticajima na našu životnu sredinu u bližoj i daljoj budućnosti.
